In Memoriam Sandrina van der Wagen
Op woensdag 14 april is collega Sandrina van der Wagen op slechts 62-jarige leeftijd overleden. De Nederlandse Politiebond zal haar missen. Sandrina was een kleurrijk en zeer gewaardeerd kaderlid, dat tot kort voor haar dood met hart en ziel binnen de bond actief is gebleven. Ze werd daarbij gedreven door de overtuiging dat je als werknemer (ook bij de politie) alleen samen verbeteringen kunt realiseren/afdwingen. Dit was voor Sandrina erg belangrijk.
Eind 2019 werd bij haar galwegkanker geconstateerd. Hoewel er al uitzaaiingen waren, bleef ze tegen de ziekte strijden. Haar motto was: de kanker moet met mij leven en niet andersom. Twee experimentele behandelingen in het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam hadden niet het gewenste effect. Toch bleef ze hoopvol dat ze de kanker zou kunnen vertragen. Haar laatste doel was mee te doen aan een trial in het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam. Zover heeft het helaas niet mogen komen.
Sandrina beschikte over een goed ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel. Gekoppeld aan de wilskracht om zichzelf in de strijd te werpen en publiekelijk vragen te stellen of kritische noten te plaatsen, resulteerde dat vaak in een opvallende daadkracht. Om die combinatie te laten werken moest ze soms wel een drempel over. Dit deed ze dan door eerst lang en geconcentreerd te luisteren.
Aan de andere kant was ze iemand die zelf heel goed wist wat ze wilde. Ze leek het ook erg fijn te vinden om dat (richtings)gevoel samen met anderen te delen. Vandaar wellicht haar grote affiniteit met actie voeren – iets dat je bij voorkeur samen met (zoveel mogelijk) anderen doet. Ondanks soms pittige meningsverschillen met het bestuur is Sandrina de bond toch altijd trouw gebleven. Ze bleef zich met veel animo inzetten voor de doelstellingen van de vereniging – in haar ogen een werkwoord.
Binnen de Nederlandse politie werkte Sandrina in ondersteunende functies, de laatste jaren als medewerker van de Dienst Regionale Operationele Samenwerking (DROS) in Oost-Nederland. Vanuit de NPB heeft ze zich de afgelopen decennia op meerdere manieren ingezet ten gunste van haar collega’s. Jarenlang was ze als secretaris van de afdeling Gelderland-Zuid de rechterhand van afdelingsvoorzitter Ben Donkers. Een deel van die tijd was ze tevens ledenvertegenwoordiger in de Bondsraad van de NPB. Na de komst van de Nationale Politie bleef ze de eerste vijf jaar ook binnen de nieuwe NPB-afdeling Oost-Nederland de secretaristaken vervullen.
Eind 2013 werd ze bij de eerste OR-verkiezingen binnen de Nationale Politie ook gekozen als personeelsvertegenwoordiger in de medezeggenschap. Voor haar een extra mogelijkheid om zich sterk te kunnen maken voor de belangen van de politiemedewerkers.
In de afgelopen twintig jaar was Sandrina ook een vaste waarde als het ging om actievoeren. Zowel in het organiseren als het meedoen liet ze zich niet onbetuigd. Vorig jaar keek ze daar in het bondsblad op terug in een groot interview met haar en collega Tom Voortman – flink wat jaartjes jonger, maar inmiddels ook al een doorgewinterde NPB-actievoerder. Hieronder een aantal typerende citaten van Sandrina uit dat interview.
‘Politiemensen staan vol overtuiging vooraan als er heibel is en ze voor elkaar moeten opkomen. Of voor burgers die bescherming verwachten. Maar voor zichzelf opkomen of voor ons gezamenlijke arbeidsvoorwaardenpakket – dat is niet zo vanzelfsprekend. En dat vind ik raar. Eigenlijk snap ik daar niks van. Dus geven wij maar het goede voorbeeld en doen ons best om de waarde van het vakbondswerk te laten zien.
Daar is nog wel eens discussie over. Als iemand zonder goede argumentatie tegen de vakbeweging is, dan kan ik dat niet goed hebben. Dan schiet ik als vanzelf in de verdediging, omdat het bestaan van die organisaties zo belangrijk is voor ons allemaal. Wat hebben de vakbonden allemaal niet bereikt de afgelopen tachtig jaar? Of dacht je dat al die mooie regelingen sowieso wel door de werkgever zouden zijn ingevoerd? En nog steeds zijn de bonden hard nodig, zeker bij de zorgberoepen in Nederland, waar ook de politie onderdeel van is. Zonder vakbonden is het niet te doen. Dus: allemaal lid worden a.u.b. en in actie komen als de bond daartoe oproept!’
‘Ik merk dat de collega’s het wel gehad hebben om met een vlaggetje op het Malieveld te staan. Of met publieksvriendelijke acties. Onze acties mogen best wat harder worden. Dat zeg ik ook steeds tegen de vakbonden. Kom op jongens, ertegenaan! Maak er maar een Prio 1-actie van, waarbij de politie alleen nog reageert op noodoproepen. Of lever maar even geen politiemensen aan grote evenementen. Dan hebben we alle aandacht.’
‘De NPB werkt tijdens het voorbereiden en uitvoeren van acties meestal nauw samen met de andere drie politiebonden en dat gaat prima. Als kaderleden merken we dat het bestuur achter ons staat en dat we gewaardeerd worden. We zijn het niet altijd eens, maar dat staat een goed resultaat niet in de weg. We krijgen veel vrijheid en waardering. Ook van onze collega’s trouwens en dat zorgt ervoor dat het vakbondswerk en het actievoeren voldoening geeft. We doen het ergens voor!’
Sandrina, bedankt voor je grote betrokkenheid bij je collega’s.
We gaan je bezieling en je toch altijd weer opduikende glimlach missen…
